ارزیابی گذشته نگر خطاهای حین درمان ریشه انجام شده توسط دانشجویان دوره‌های عمومی و تخصصی با استفاده از دو نوع سیستم رادیوگرافی

ارزیابی گذشته نگر خطاهای حین درمان ریشه انجام شده توسط دانشجویان دوره‌های عمومی و تخصصی با استفاده از دو نوع سیستم رادیوگرافی دکتر حسین لباف 1- دکتر گیتا رضوانی 2- دکتر شهریار شهاب 3- دکتر هادی اسدیان 4- فاطمه میرزازاده منفرد 5 1- استادیار و مدیر گروه آموزشی اندودنتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه شاهد، تهران، ایران 2- استادیار و مدیر گروه آموزشی آسیب‌شناسی دهان و فک و صورت دانشکده دندانپزشکی دانشگاه شاهد، تهران، ایران 3- استادیار و مدیر گروه آموزشی رادیولوژی دهان و فک و صورت دانشکده دندانپزشکی دانشگاه شاهد، تهران، ایران 4- استادیار گروه آموزشی اندودنتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه شاهد، تهران، ایران 5- دندانپزشک چکیده زمینه و هدف: ورود رادیوگرافی دیجیتال به اندودنتیکس ضمن کاهش زمان درمان به ویژه در محیطهای آموزشی فرصتهای جدیدی جهت بررسی درمانهای انجام شده برای کادر آموزشی فراهم ساخته است. هدف از این مطالعه بررسی میزان خطا در محیط آموزشی- درمانی با استفاده از دو روش رادیوگرافی معمولی و دیجیتال می‌باشد. روش بررسی: در مطالعه مشاهده‌ای و گذشته‌نگر حاضر، 1536 نگاره رادیوگرافی قابل قبول معمولی و دیجیتال تهیه شده توسط دانشجویان دوره‌های عمومی و تخصصی از نظر نوع خطای حین درمان ریشه مورد بررسی قرار گرفت. خطاهای مورد بررسی در این مطالعه شامل ده خطای حین آماده‌سازی و پرکردن کانال و موارد با رادیوگرافی نامناسب بود. در نهایت جهت آنالیز داده‌ها از نرم افزار SPSS ویرایش 16 استفاده و داده‌ها با استفاده از فراوانی و درصد توصیف شد و با استفاده از آزمونهای Chi-square و Fisher exact test مقایسه شدند. یافته‌ها: بیشترین شیوع خطا، در گروه دانشجویان عمومی با استفاده از رادیوگرافی معمولی مربوط به خطای Poor obturation وUnder filling (13/8%) و در گروه دانشجویان تخصصی با استفاده از رادیوگرافی معمولی (58/10%) و در رادیوگرافی دیجیتال در هر دو گروه دانشجویان عمومی و تخصصی (86/11% و 47/9%) مربوط به خطای Poor obturation بود. در این مطالعه تعداد موارد بدون خطا در دندانهای قدامی (05/82%) بیش از دندانهای خلفی (29/65%) بود که اختلاف آنها معنی‌دار بود. (0001/0= P)، همچنین در این مطالعه از نظر طول و کیفیت پرکردگی 96/11% از دندانهای قدامی مشکل داشتند در حالی که 5/23% از دندانهای خلفی از این منظر قابل قبول نبودند و اختلاف این فراوانی‌ها نیز معنی‌دار بود. (003/0=P) نتیجه‌گیری: بیشترین شیوع خطا در هر دو گروه دانشجویی با استفاده از هر دو نوع رادیوگرافی، خطای Poor obturation بود. علاوه بر آن تعداد موارد بدون خطا در دندانهای قدامی نسبت به دندانهای خلفی به طور معنی‌داری بیشتر بود. کلید واژه‎ها: رادیوگرافی دیجیتال ، رادیوگرافی معمولی ، خطا های حین درمان وصول مقاله: 8/4/1392 اصلاح نهایی: 8/3/1393 پذیرش مقاله: 12/5/1393 نویسنده مسئول: دکتر حسین لباف، گروه آموزشی اندودنتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه شاهد، تهران، ایران e.mail:[email protected]